W skrócie

Antyneoplastony są substancjami chemicznymi, które zwykle można znaleźć w moczu i we krwi. Na użytek badań medycznych antyneoplastony mogą zostać wytworzone w laboratorium chemicznym (patrz pytanie 1) .

Terapia antyneoplastonami została opracowana przez dr. Stanisława Rajmunda Burzyńskiego, który zaproponował leczenie raka tymi substancjami w 1976 roku (patrz pytanie 2).

W renomowanych czasopismach naukowych nie opublikowano żadnych wyników badań klinicznych z randomizacją i grupą kontrolną, które wykazałyby skuteczność antyneoplastonów (patrz pytanie 6).

W klinice Burzyńskiego nie są prowadzone żadne badania kliniczne z randomizacją nad skutecznością antyneoplastonów w leczeniu raka (patrz pytanie 6).

Antyneoplastony mogą powodować łagodne efekty uboczne oraz pewne poważne zaburzenia układu nerwowego (patrz pytanie 7).

Antyneoplastony nie zostały zarejestrowane przez amerykańską Agencję ds. Żywności i Leków (FDA) we wskazaniu do zapobiegania lub leczenia jakiejkolwiek choroby (patrz pytanie 8).

 

1. Co to są antyneoplastony?

Antyneoplastony stanowią grupę składników chemicznych, które zwykle można znaleźć w moczu i we krwi. Składają się w większości z aminokwasów (budulec białek) oraz peptydów (cząsteczki zbudowane z dwóch lub więcej aminokwasów). Antyneoplastony wykorzystywane w badaniach medycznych początkowo pochodziły z ludzkiego moczu, obecnie wytwarza się je w laboratorium chemicznym.

 

2. Jaka jest historia odkrycia i stosowania antyneoplastonów jako terapii komplementarnej lub alternatywnej w leczeniu onkologicznym?

Terapia antyneoplastonami została opracowana przez dr. S.R. Burzyńskiego. Przedstawił on teorię zakładającą, że w organizmie musi zachodzić proces, który kontroluje sposób rozwoju komórki i że proces ten zawodzi, kiedy komórka nie dzieli się nieskończenie i zaczyna tworzyć guz. Zasugerował on, że pewne naturalne substancje, które nazwał antyneoplastonami, nawracają nieprawidłową komórkę na właściwą ścieżkę rozwoju. Skoro peptydy uważane są za nośniki instrukcji w organizmie, zaczął on szukać takich, które mogą być obecne we krwi chorych na nowotwory. Doktor Burzyński odkrył, że u takich chorych ilość pewnych substancji chemicznych jest mniejsza. Znalazł te same substancje w moczu i zasugerował, że niektóre z nich mogą powstrzymać część komórek nowotworowych przed dzieleniem się.

Burzyński wyodrębnił kilka różnych typów antyneoplastonów z moczu zdrowych osób. Następnie poddał te antyneoplastony testom na zdrowych i nieprawidłowych komórkach, aby sprawdzić ich działanie, i odkrył, że niektóre typy antyneoplastonów były bardziej skuteczne w działaniu na więcej rodzajów komórek nowotworowych niż inne. Nazwał ten typ antyneoplastonami A. Później wyodrębnił i testował antyneoplastony A1, A2, A3, A4 oraz A5. Odkrył, że największe działanie na komórki nowotworowe miał antyneoplaston A2 i nazwał jego składnik aktywny A10. W dalszej kolejności badaniom były poddawane następne antyneoplastony. W 1976 roku Burzyński zaproponował zastosowanie antyneoplastonów jako potencjalnej terapii onkologicznej i rozpoczął leczenie pacjentów w ramach badań klinicznych we własnym ośrodku (patrz pytanie 6). Od 1980 roku Burzyński zamiast uzyskiwać antyneoplastony z moczu czy z krwi tworzył je w swoim laboratorium chemicznym.

 

3. Jaka teoria kryje się za twierdzeniem, że antyneoplastony mogą być skuteczne w leczeniu nowotworów?

Według Burzyńskiego, kiedy organizm nie posiada wystarczającej ilości antyneoplastonów, komórki, które zaczynają się nieprawidłowo rozwijać, nie są korygowane i zaczyna się tworzyć i rosnąć guz. Burzyński sugeruje, że terapia antyneoplastonami dostarcza organizmowi substancji potrzebnych do korygowania nieprawidłowego rozwoju komórki i umożliwiających jej normalny rozwój lub naturalną śmierć, podczas gdy zdrowe komórki pozostają nienaruszone.

 

4. W jaki sposób podawane są antyneoplastony?

Antyneoplastony podawane były w różny sposób. Obecnie najczęściej przyjmuje się je doustnie lub w zastrzykach.

 

5. Czy prowadzono badania przedkliniczne (laboratoryjne oraz na zwierzętach) z użyciem antyneoplastonów?

Doświadczenia naukowe w laboratorium oraz z użyciem zwierząt prowadzone są w celu stwierdzenia, czy lek, procedura lub terapia okażą się użyteczne u ludzi. Te badania przedkliniczne wykonuje się przed rozpoczęciem obserwacji u ludzi.

Doktor Burzyński prowadził doświadczenia laboratoryjne, by sprawdzić, w jaki sposób antyneoplastony oddziałują na ludzkie komórki rakowe. Poinformował, że antyneoplaston A niszczył ludzkie komórki nowotworowe, ale nie miał wpływu na komórki nowotworowe u zwierząt. Inne typy antyneoplastonów nie były testowane na zwierzętach.

Japońscy naukowcy badali działanie pewnych typów antyneoplastonów na ludzkie komórki raka wątroby. Stwierdzono, że do spowolnienia wzrostu komórek lub spowodowania ich śmierci konieczne jest zastosowanie wysokich dawek tych substancji.

W 2014 roku w badaniu przeprowadzonym w Japonii antyneoplaston AS2-1 testowano na ludzkich komórkach raka jelita grubego. Potrzebne było wysokie stężenie AS2-1, aby uzyskać efekt jego działania w komórkach nowotworowych. Ponieważ stężenie AS2-1 w tym badaniu na komórkach było czterokrotnie wyższe niż stężenie obserwowane u pacjentów, którzy otrzymywali AS2-1, wyniki te mogą nie być użyteczne w badaniach klinicznych.

Kilka antyneoplastonów, które powstały w laboratorium, testowano na różnych typach komórek i ustalono, że przynosiły one lepsze skutki niż naturalne antyneoplastony pochodzące z moczu.

 

6. Czy prowadzono jakiekolwiek badania kliniczne (badania z udziałem ludzi) nad antyneoplastonami?

Do chwili obecnej nie przeprowadzono badania III fazy z randomizacją i grupą kontrolną nad zastosowaniem antyneoplastonów w leczeniu nowotworów.

W klinice Burzyńskiego wielu chorych na nowotwory otrzymuje leczenie antyneoplastonami lub uczestniczy w badaniach klinicznych. Kilka badań klinicznych oraz studiów przypadku prowadzono poza kliniką. Obserwowane nowotwory obejmowały raka piersi, pęcherza moczowego, szyjki macicy, prostaty, wątroby oraz płuca, a także białaczki, chłoniaki i guzy mózgu.

Opublikowane informacje obejmują wyniki badania klinicznego I i II fazy oraz opisy przypadków. W badaniach klinicznych testowano poniższe antyneoplastony:

  • antyneoplaston A
  • antyneoplaston A10
  • antyneoplaston AS2-1
  • antyneoplaston AS2-5
  • antyneoplaston A2
  • antyneoplaston A3
  • antyneoplaston A5

Bezpieczeństwo antyneoplastonów

Badania kliniczne I fazy są pierwszym krokiem w testowaniu nowych rozwiązań terapeutycznych u ludzi. Na tym etapie naukowcy sprawdzają, jaka dawka leku jest bezpieczna, jak często należy specyfik podawać oraz w jaki sposób (np. doustnie czy w zastrzykach).

W badaniach klinicznych I fazy nad antyneoplastonami efekty uboczne były zazwyczaj łagodne i krótkotrwałe.

Najpoważniejsze skutki uboczne zaobserwowano w badaniu klinicznym II fazy. Badania kliniczne II fazy mają za zadanie wykazać, w jaki sposób leczenie przeciwnowotworowe działa na poszczególne typy nowotworów oraz jak wpływa ono na organizm. Badanie kliniczne II fazy nad antyneoplastonami A10 oraz AS2-1 u chorych na nowotwory mózgu wykazało poważne efekty uboczne w postaci zaburzeń układu nerwowego, takie jak senność, splątanie, drgawki oraz obrzęk mózgu (patrz pytanie 7).

Wyniki badań nad działaniem antyneoplastonów w pewnych typach nowotworów:

Działanie antyneoplastonów na guzy mózgu, raka prostaty i raka wątroby

Działanie antyneoplastonów A10 i AS2-1 w leczeniu guzów mózgu badano w klinice Burzyńskiego w Teksasie oraz w ośrodku Mayo Clinic w Arizonie, USA. W doświadczeniu obejmującym guzy mózgu prowadzonym w Japonii nie podano rodzaju stosowanego antyneoplastonu.

Działanie antyneoplastonu AS2-1 w leczeniu raka prostaty badano w klinice Burzyńskiego.

Działanie antyneoplastonu A10 w raku wątroby przedstawiono w opisie przypadku z Japonii.

W badaniach tych uzyskano rozbieżne wyniki, włącznie z osiągniętą w przypadku pewnych nowotworów remisją (obniżeniem lub ustaniem oznak i symptomów choroby). Inni badacze nie byli w stanie powtórzyć wyników osiągniętych przez Burzyńskiego i jego zespół. U niektórych pacjentów w omawianych testach stosowano standardową terapię w połączeniu z antyneoplastonami. W tych przypadkach nie wiadomo, czy odpowiedź terapeutyczna oraz efekty uboczne uzyskano dzięki terapii antyneoplastonami, innemu rodzajowi leczenia czy obu metodom. Istnieje jedno dodatkowe niezależne doniesienie (z Japonii), jego wyniki jednak są odmienne od przedstawionych przez Burzyńskiego.

Dowodów naukowych o największej mocy dostarczają badania kliniczne z randomizacją i grupą kontrolną. Osoby dobrowolnie biorące udział w tych badaniach przypisywane są losowo do jednej z dwóch lub więcej grup, aby porównać różne rodzaje leczenia. Jedna grupa (nazywana grupą kontrolną) nie otrzymuje leczenia, które jest przedmiotem badania. Grupa kontrolna porównywana jest do grup poddawanych leczeniu w celu sprawdzenia, czy nowa metoda przynosi skutki. W renomowanych czasopismach naukowych nie opublikowano żadnych wyników badań klinicznych z randomizacją i grupą kontrolną, które potwierdziły skuteczność antyneoplastonów.

W 1991 roku amerykański Narodowy Instytut Raka (NCI) sprawdził niektóre przypadki opisane przez Burzyńskiego i zdecydował o przeprowadzeniu badań klinicznych nad antyneoplastonami w amerykańskich centrach onkologii. Do sierpnia 1995 roku włączono do badania jedynie 9 pacjentów, po czym zamknięto je przed ukończeniem. Amerykańska Agencja ds. Żywności i Leków (FDA) wydała Burzyńskiemu zezwolenie na prowadzenie testów klinicznych nad terapią antyneoplastonami. Obecnie w ośrodku Burzyńskiego trwają badania kliniczne bez randomizacji, w ramach których kontynuowane są badania nad działaniem antyneoplastonów w leczeniu nowotworów.

Obecnie badaniom klinicznym poddawane są antyneoplastony A10, AS2-5, AS2-1, A2, A3 oraz A5. Informacja na ten temat jest dostępna na stronie internetowej amerykańskiego Narodowego Instytutu Raka (NCI).

 

7. Czy zgłaszano jakiekolwiek efekty uboczne związane ze stosowaniem antyneoplastonów?

Efekty uboczne antyneoplastonów mogą mieć łagodną i krótkotrwałą postać, ale również prowadzić do poważnych zaburzeń układu nerwowego.

Zgłaszano poniższe łagodne efekty uboczne:

  • anemia (liczba czerwonych krwinek poniżej normy),
  • wysokie ciśnienie krwi,
  • zawroty głowy,
  • wzdęcia,
  • gorączka i dreszcze,
  • poczucie dużego zmęczenia,
  • bóle głowy,
  • odbiegający od normy poziom wapnia we krwi,
  • sucha lub swędząca wysypka skórna,
  • nudności i wymioty,
  • mrowienie,
  • nieregularny rytm serca,
  • obrzęki spowodowane nadmiarem płynów w tkankach organizmu,
  • obrzęk, ból lub drętwienie stawów.

Zgłaszano poniższe poważne zaburzenia układu nerwowego:

  • skrajna senność,
  • splątanie,
  • drgawki,
  • obrzęk w obrębie mózgu.

 

8. Czy antyneoplastony zostały zarejestrowane przez amerykańską Agencję ds. Żywności i Leków (FDA) we wskazaniu do terapii onkologicznej w Stanach Zjednoczonych?

Antyneoplastony nie zostały zarejestrowane przez amerykańską Agencję ds. Żywności i Leków (FDA) we wskazaniu do zapobiegania lub leczenia jakiejkolwiek choroby. W Stanach Zjednoczonych terapia antyneoplastonami prowadzona jest jedynie w ramach badań klinicznych w ośrodku Burzyńskiego.

 


Zmodyfikowano za